Hoe?

 
Dit kopje is niet om te vertellen hoe mijn verhaal is ontstaan. De ‘hoe’ in het kopje geldt meer als vraag “Hoe heb ik dit verwerkt?”. Dit is dan ook puur en alleen hoe ík de draad weer heb opgepakt. Ik hoop dat mensen in een soortgelijke situatie hier wat kracht uit kunnen halen om op die manier je eigen verhaal te kunnen afsluiten, en door te gaan.
 
Stad
 
In een van de eerste weken na het incident, besloot mijn vriend me mee te nemen naar de stad. Ik was ontzettend bang om mensen te zien, en voor de ogen die naar me zouden staren… Ik dacht dat de hele wereld naar me zou kijken omdat ze me vies zouden vinden. Natuurlijk was dat ook zijn reden om me mee te nemen: Er zou niemand naar me kijken. Wanneer je in een situatie zoals ik terecht komt, heb je het idee dat de hele wereld het weet, en je schaamt je in het openbaar voor de blikken die er uiteindelijk niet zullen komen. Sterker nog: buitenstaanders zullen geen enkele interesse in je tonen, hoe hard het ook klinkt. Zie het als iets positiefs, iedereen heeft zijn eigen draai in het leven. Je wordt niet beoordeeld in het openbaar! Ga met een dierbare op pad, je zult niet aangekeken worden voor wat er met je is gebeurd.
 
Rondjes lopen
 
Na deze zet won ik wat zelfvertrouwen terug. Ik ging extra wat rondjes lopen op plekken waar ik bang zou zijn. Omdat de dader van mijn verhaal in hetzelfde dorp als ik woon, was de angst ontzettend groot om hem tegen te komen. Ik liet me er echter niet door uit de weg slaan, omdat ik niet het gevaar wilde lopen dat ik me door zijn daad mezelf compleet zou gaan isoleren. Dit dan ook het ALLERLAATSTE wat je ooit moet doen in deze situatie… In de praktijk blijkt dat hij écht niet overal is waar ik ben, en dat geeft me een hoop rust om weer vrij te bewegen in mijn vertrouwde omgeving. 
 
 
 
 
Verzorging

Misschien is dit wel het laatste waar je aan wil denken wanneer je zoiets overkomt, maar het is echt heel erg belangrijk. Door mezelf niet te verwaarlozen, ben ik mezelf niet verloren in mijn eigen verdriet. Het schiet niks op om wekenlang in bed te blijven liggen en jezelf te moeten confronteren in de spiegel met een hoodie, trainingsbroek en deken. Blijf jezelf waarderen! Hoewel ik dacht dat het toch echt veel fijner was in een sloeberoutfit te wandelen terwijl ik verdrietig was en geen puf had, merkte ik dat ik het ontzettend fijn vond om mezelf weer mooi te maken en moeite te doen voor mijn uiterlijk. Ik begon de vrouw in de spiegel steeds weer meer te waarderen, omdat ze sterk was en zo liet zien dat ze niet bij de pakken neer blijft zitten.

Kaarsje

Deze is simpel. Ik dacht dat deze zou kunnen werken, en voor mij deed het dat ook wanneer ik onrustig was. Ik ben nogal een chaoot, maar hier wist ik me goed doorheen te boksen. Ik ging in een donkere ruimte zitten, met alleen een kaars. Ik zorgde ervoor dat ik ergens zat waar het stil was, zonder te veel afleiding. Ik stak een kaars aan in het midden van de ruimte, en ging in kleermakerszit zitten (probeer die laatste twee woorden maar een 5x achter elkaar te zeggen, lekkere bekkenbreker). Vervolgens legde ik mijn armen ontspannen naast me neer, en sloot ik mijn ogen terwijl ik van 10 tot 1 telde. Per rustige ademhaling, één tel.

Daarna opende ik mijn ogen, en bleef ik naar de kaars staren en focussen hoe het vlammetje groter en kleiner werd. Hoe de vorm heen en weer wapperde in een windstille kamer. Hoe er in mijn ooghoeken lichtjes danste op de muur, onregelmatig en toch precies goed getimed.

Tot ik voelde, dat het goed was… Ik blies de kaars uit. En zo klunzig als ik ben, stootte ik vervolgens meteen mijn teen weer tegen het kastje.

Huilen
 
Soms wilde ik gewoon even huilen, maar kreeg ik het er niet meer uit. M’n gevoel had al mijn energie opgeslokt. Er leken wel duizend woorden door mijn hoofd te gaan. Een goede afleiding was een typische cliché in films, maar voor mij werkte het wel. Ik ging op bed liggen om een romantische dramafilm te kijken met een grote bak ijs (meer kreeg ik ook niet door m’n keel), en ging een ouderwets potje janken. Ik kreeg het er op die manier uit. Nogmaals, ik weet niet of dit voor iedereen werkt, maar voor mij deed het dit wel.
 
 
Schrijven/tekenen
 
Zoals je op mijn website kunt zien, is er ook een kopje ‘Mijn verhalen’. Dit is één van de belangrijkste dingen in mijn verwerkingsproces geweest. Door mijn gevoel op papier te zetten, heb ik een groot deel van me af kunnen schrijven. Deel je verhaal, desnoods alleen met jezelf via pen en papier. Schrijf een brief aan degene die je in deze situatie heeft laten belandden. Je hoeft hem niet te versturen, je mag hem voor jezelf houden. Afhankelijk van wat je gevoel zegt, kun je hem ook versturen: Het is JOUW proces. En het allerbelangrijkste, schrijf alleen een brief wanneer je er klaar voor bent.
Ook met tekenen heb ik mijn hoofd leeg gekregen en mijn emoties kunnen uitten. Je hoeft echt niet de beste tekenkunsten te bezitten, het gaat erom dat je jouw gevoel op dat moment op papier kunt zetten. Wees verstandig, en maak er iets positiefs van… Laat het de kracht uitstralen die je hebt om door te gaan!
 
Blijven praten met anderen
 
Dit is de moeilijkste. Het delen wat er met je is gebeurd is ontzettend pijnlijk. Het is een moment van schaamte, maar wel onnodige schaamte. Alsof je schaakmat staat… 
NIEMAND zal je veroordelen om wat er je overkomen is. Dat is één ding dat ik heb geleerd in mijn verwerkingsproces. Ik was bang en vernederd om mijn verhaal te doen. Maar in plaats van dat ik daadwerkelijk vernederd en afgestoten werd, zag ik dat mensen me steunden. Ze waren er voor me, en hebben mij geen seconde veroordeeld om wat er in deze onbegrijpelijke situatie was gebeurd. Door mijn verhaal te delen heb ik gemerkt dat ik niet de enige persoon was in mijn kring waarbij dit overkomen was. Ze durfden door mijn openbaring hun eigen verhaal te delen waar ze al zo lang niets over durfden te vertellen. Dit is dan ook de reden dat ik deze website heb gemaakt: Om mijn verhaal te delen en te laten zien dat je jezelf niet hoeft te schamen voor wat je is overkomen, het is en zal nooit je eigen schuld zijn! Mocht je het moeilijk vinden om hierover te praten, dan mag je altijd contact opnemen via het contactformulier. Ik zal er voor je zijn en je vragen beantwoorden. Je hoeft je geen zorgen te maken, met alles wat je deelt wordt discreet omgegaan. 
 
 
 
 
 
 
Ik wil afsluiten na een aantal uur typen en proberen te omschrijven wat me geholpen heeft, nogmaals mededelen dat ik geen tovenaar ben. Dit is geen magische handleiding die je moet volgen om er helemaal overheen te komen. Maar dit is mijn verhaal, en wat mij geholpen heeft. Zorg ervoor dat ook jij je eigen verhaal kunt en durft te vertellen! We will survive!